• نگاهي به شهر ژنريك  

آنچه به شهر هويت مي بخشد

آنچه به شهر هويت مي بخشد، نحوه استفاده از آن و ارتباط با اين پديده پيچيده است كه ازدرون جامعه ناشي مي گردد.تجربيات شهري به نوبه خود مي توانند براي شهروندان آموزنده باشند. اما اين نحوه زندگي شهروندان است كه به شهر معنا مي دهد نه اينكه صرفا سهولت دسترسي به ارزش هاي تاريخي شهر و ارتباط بين هسته هاي هويت بخش، موجب تداوم تاريخي شده و در بوجود آوردن احساس تعلق ساكنين نسبت به شهرشان موثر باشد. محل استقرار فعاليت ها، رفت وآمدها و ارتباطات رودرروي موجود در شهر، متضمن بروز حيات مدني در شهر بوده است. اما امروزه با پا به عرصه گذاشتن ابداعات و اختراعات جديد و ورود به عصر اطلاعات، شهر سازي و هويت مندي شهرها معنايي جديد يافته اند.
رم كولهاوس يكي از تاثير گذاران عرصه معماري امروز جهان و يكي از پيشروا ن معماري دهه 90 اروپا كسي كه پروژه هاي متعدد شهرسازي و معماري را با تبحري خاص و منحصر به فرد هدايت گر بوده است و كرسي استادي دانشگاههاي معتبر جهاني را در چنبره خويش دارد، در كتاب شهر بي نشان (generic city ) تصوير شهري با كيفيتي كاملا متفاوت از آنچه مي شناسيم ارايه مي دهد و مبناي اين نگرش ارتباطات نوين است. در اين كتاب كه براي بار اول در سال 1994 ميلادي انتشار يافت، كولهاوس ارتباط بين مركز شهر و پيرامون شهر را مهمترين مشخصه اين نظريه معرفي مي نمايد. وي رسانه ها و ارتباطات مخابراتي را عامل وحدت و يكپارچگي سرزمين هاي گوناگون مي شمارد كه در اين وادي بعد مجازي را به عنوان عامل موثر، جايگزين بعد جغرافيايي پيشنهاد مي كند و شكل گرفتن شهر و حومه اش را در دنياي امروز مصداق اين مفهوم مي داند.
از ديدگا ه كولهاوس شهرهاي معاصر شهرهايي بي نشان هستند. لغت generic به معناي مشخص كردن و معني داشتن در لغتنامه استاندارد و همين طور به معني بي نشان و متعلق به همه و عمومي مي باشد كه در ارتباط با كيفيتي مشخص و يا استعمال معين نيست. يه نظر مي رسد نظريه كولهاوس بيانگر شهرسازي فراگير است.
او ذكر مي كند راههاي قديمي تفكر در مورد شهرها بيش از اين پاسخ گو نيست. براي كولهاس شهر ژنريك بيانيه اي براي شهرسازي همه گير است و شهري فراي محدوده است. شهري كه در آن حومه نشيني و حاشيه نشيني معنايي ندارد و بواسطه گسترش شهر و حومه سازي نمي شود آن را بزرگ كرد. شهر ژنريك به اندازه كافي بزرگ هست و با قوه ابتكار و ذكاوت از قوانين شهري ومدني احتراز مي كند.

نگاهي به وضيعت معماري معاصر  

عوامل گوناگوني بر روند پيشرفت جوامع بشري موثرند كه از آن جمله مي‌توان به عواملي نظير: اقتصاد، جامعه شناسي، سياست، پيشرفت‌هاي علمي، فلسفه و... اشاره كرد كه همگي اين عوامل بر دگرگوني‌هاي هنر و معماري نيز بسيار موثرند؛ اين تحولات در معماري، آنگونه كه چارلز جنكز (منتقد شهير معاصر)، از آن ياد مي كند با دوره مدرن آغاز مي شود و سپس با دو دوره پست مدرن و ليت مدرن پي گرفته مي شود.
مدرنيسم در معماري، پس از انقلاب صنعتي و از حدود سال 1920 م آغاز مي شود؛ به‌لحاظ شناخت‌شناسانه معماران مدرن به يك سبك جهاني و شايد بتوان گفت به نوعي بي سبكي معتقد بودند. در معماري مدرن فرم، ناشي از «عملكرد» است. ساختمان حاصل از سبك در معماري مدرن داراي صراحت بيان است، فرم انتزاعي و داراي خلوص و سادگي است. از آنجا كه معماري مدرن نفي كننده تاريخ است، لذا ضد هر گونه تزئينات، تمثيل و استعاره‌اي است كه رجعتي به تاريخ قلمداد شود. در حقيقت معماري مدرن بر اساس اصالت برنامه شكل مي گيرد و در آن عملكرد، نقش مهمي را ايفا مي‌كند؛ بدين معني كه سازماندهي فضايي پروژه تحت تاثير مستقيم اقتصاد قرار دارد و پروژه بر مبناي اقتصادي ترين وضيعت عناصر برنامه به وجود مي آيد و فرم، صورت اقتصادي طرح است! فرم، عنصري جبري است كه ناشي از عملكرد و برنامه است و زيبايي‌شناسي آن زيبايي ماشيني و منتج از فناوري است.
پس از سال 1960م، دو گرايش جديد پست مدرن و ليت مدرن، رخ مي‌نمايند، هر يك داراي گرايش هاي مجزايي هستند، حتي ادامه تفكرات اين سبك‌ها تا سال هاي اخير هم قابل پي گيري است. در انديشه معماران پست مدرن، سبك به صورت دوگانه‌اي به وجود مي آيد و داراي ظاهري عامه پسند و طرفدار عقايد جمع است. معماران اين دوره كه ديگر معماري مدرن را كارآمد و آرماني نمي‌يابند، با رجعت به گذشته و تاريخ معماري، نشانه‌هايي را از آنها در معماري خود مورد استفاده قرار مي‌دهند.

نگاهي تحليلي به مبلمان شهري 

هر چه به جزئيات دقت بيشتري داشته باشيد، از فضاي خانه و

همانطور كه همه ما مي‌دانيم از مصالح مختلف مثل آجر، سنگ، بتن، شيشه و ... براي    ايجاد نماي ساختمانها استفاده مي‌شود. كه در اين مجال به بيان خصوصيات و ضوابط كلي لازم الرعايه در اين قبيل نماها ميپردازيم.

نماسازي شيشه‌اي: استفاده از شيشه داراي قدمتي در حدود 6500 سال است. اولين بار در حدود 3500 سال پيش مصريان از شيشه براي ساخت ظروف استفاده كردند. بر اساس شواهد تاريخي، در قرن ششم ميلادي براي نخستين بار در كليسايي در قسطنطنيه از شيشه بعنوان يك مصالح ساختماني استفاده شد. قصر كريستال لندن اولين ساختمان شيشه‌اي بود كه در سال 1851 احداث شد. البته در ابتداي امر استفاده از شيشه در كارهاي ساختماني با استقبال چنداني ربرو نشد، ولي با گذر زمان و با پيشرفتهاي چشمگيري كه در كار توليد انواع شيشه ها، از جمله شيشه هاي نشكن، دو يا چند جداره عايق صدا و حرارت، شيشه هاي رفلكسي و ... بوجود آمد، هر روز به ميزان استفاده از اقسام مختلف شيشه بعنوان يك مصالح ساختماني بسيار زيبا، عايق و در عين حال با صرفه اقتصادي افزوده مي‌شود. علاوه بر مزاياي فوق يكي ديگر از محاسن عمده استفاده از شيشه در ساختمان، فراهم شدن امكان ديد وسيع و روشنايي كافي براي ساكنان است كه در صورت استفاده از انواع خاص آن اين ديد مي‌تواند فقط از داخل به خارج باشد و نوري هم كه وارد فضاي داخل مي‌شود، عاري از هر گونه اشعه مضر خورشيد باشد، چراكه تقريباً تمام اشعه هاي زيان آور آفتاب در برخورد با سطح شيشه ها، بازتاب پيدا كرده و نوري كه از شيشه عبور مي‌كند، هيچگونه ضرري براي اشخاص يا اشيائ منزل ندارد.

نماز ، عبادتي بزرگ

شناخت معبود و آفريدگار ، محبت او را در دل ايجاد مي كند و اين محبت ، انسان را به پرستش و عبادت و اظهار كوچكي و تواضع در برابر عظمت او وامي دارد .

نماز ، جلوه اي از بندگي انسان در پيشگاه خدا و مظهر عبوديت و عبادت است .

آنكه « بنده » آفريدگار است و اين بندگي را احساس مي كند و مي داند و باور دارد ، در برابر او ، مطيع فرمان است و در پيشگاهش سر بر خاك مي نهد و قامت خم مي كند و به سجده مي افتد و با وي راز مي گويد و نياز مي طلبد و آن خالق بي همتا را كه سررشته دار اوست ، به عظمت و پاكي مي ستايد .

چرا عبادت ؟

فلسفة آفرينش انسان ، بندگي و عبادت و عبوديت است . اين صريح كلام الهي در قرآن كريم است كه مي فرمايد :

« و ما خلقت الجن و الأنس الا ليعبدون »

جنس و انس را ، جز براي پرستش و بندگي خود ، نيافريدم.

اين حكمت و هدف والا ، سرلوحة همة رسولان الهي نيز بوده است . در قرآن مي خوانيم :

« و لقد بعثنا في كل امه رسولاً ان اعبدوا الله و اجتنبوا الطاغوت »

در هر امتي پيامبري برانگيختيم كه ( به مردم بگويند ) : « الله » را بپرستيد و بندة خدا باشيد و از طاغوت بپرهيزيد .

ناگفته نماند كه اين بندگي كردن ، سودي به خدا نمي رساند بلكه ماية عزت و سعادت خود انسان است و گرنه خداوند بي نياز و مطلق است .

من نكردم خلق تا سودي كنم

نماز ، عبادتي بزرگ

شناخت معبود و آفريدگار ، محبت او را در دل ايجاد مي كند و اين محبت ، انسان را به پرستش و عبادت و اظهار كوچكي و تواضع در برابر عظمت او وامي دارد .

نماز ، جلوه اي از بندگي انسان در پيشگاه خدا و مظهر عبوديت و عبادت است .

آنكه « بنده » آفريدگار است و اين بندگي را احساس مي كند و مي داند و باور دارد ، در برابر او ، مطيع فرمان است و در پيشگاهش سر بر خاك مي نهد و قامت خم مي كند و به سجده مي افتد و با وي راز مي گويد و نياز مي طلبد و آن خالق بي همتا را كه سررشته دار اوست ، به عظمت و پاكي مي ستايد .

چرا عبادت ؟

فلسفة آفرينش انسان ، بندگي و عبادت و عبوديت است . اين صريح كلام الهي در قرآن كريم است كه مي فرمايد :

« و ما خلقت الجن و الأنس الا ليعبدون »

جنس و انس را ، جز براي پرستش و بندگي خود ، نيافريدم.

اين حكمت و هدف والا ، سرلوحة همة رسولان الهي نيز بوده است . در قرآن مي خوانيم :

« و لقد بعثنا في كل امه رسولاً ان اعبدوا الله و اجتنبوا الطاغوت »

در هر امتي پيامبري برانگيختيم كه ( به مردم بگويند ) : « الله » را بپرستيد و بندة خدا باشيد و از طاغوت بپرهيزيد .

ناگفته نماند كه اين بندگي كردن ، سودي به خدا نمي رساند بلكه ماية عزت و سعادت خود انسان است و گرنه خداوند بي نياز و مطلق است .

من نكردم خلق تا سودي كنم

نماز درياى بيكران منفعت  

نويسنده اين رساله مختصر از نظر فكرى و

نماز و اسرار تربيتي آن